Stabilność zawiesin furosemidu – wyzwania w przygotowaniu leków recepturowych

Czy extemporaneous compounding furosemidu to wyzwanie dla farmaceutów?

Indywidualne przygotowywanie leków przez farmaceutów, znane jako extemporaneous compounding, jest niezbędne w sytuacjach braku odpowiednich form handlowych. Praktyka ta polega na wykorzystaniu ustalonych technik do tworzenia odpowiednich postaci leku, szczególnie dla pacjentów pediatrycznych, mających trudności z połykaniem lub wymagających żywienia przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Farmaceuci często przygotowują te formuły przez rozdrabnianie tabletek lub otwieranie kapsułek, a następnie rozpuszczanie lub zawieszanie ich w różnych substancjach pomocniczych w celu uzyskania płynnej postaci doustnej. Jednak istotnym problemem pozostaje ograniczona wiedza na temat stabilności takich preparatów, co jest kluczowe dla zapewnienia ich jakości, bezpieczeństwa i skuteczności.

Stabilność leku, zgodnie z definicją Farmakopei Amerykańskiej (USP), określa stopień, w jakim produkt zachowuje te same właściwości i charakterystyki przez cały okres przechowywania i użytkowania. Ponieważ trwałość preparatów sporządzanych extemporaneously nie została zweryfikowana testami stabilności, zamiast dat ważności stosuje się terminy przydatności do użycia (BUD – beyond use date). Badania prowadzone w aptekach szpitalnych i środowiskowych wykazały, że mimo powszechności tej praktyki, dane dotyczące stabilności są znacząco ograniczone, a farmaceuci często polegają na własnym doświadczeniu lub zaleceniach lekarzy przy określaniu terminów przydatności leków.

Według USP, dla preparatów niejałowych, dla których nie istnieje monografia USP lub dane dotyczące stabilności, przypisano następujące terminy przydatności: dla niekonserwowanych preparatów wodnych – 14 dni w warunkach chłodniczych, dla konserwowanych preparatów wodnych – 35 dni w kontrolowanej temperaturze pokojowej i chłodniczej. Dla niewodnych preparatów doustnych i innych niewodnych postaci leku przypisane terminy przydatności wynoszą odpowiednio 3 miesiące i 6 miesięcy. Jednak preparaty sporządzane extemporaneously powinny być oceniane pod względem ich stabilności chemicznej, fizycznej i mikrobiologicznej.

Na stabilność leku wpływa wiele czynników, w tym temperatura, pH, wilgotność, światło, obecność tlenu oraz zastosowane substancje pomocnicze. Profil stabilności może się różnić w zależności od użytego środka zawieszającego. W konsekwencji zamiany pojazdów, przygotowany lek może nie zachować swojej stabilności przez oczekiwany okres przydatności, prowadząc do zmniejszenia dawki dostarczanej pacjentowi. Wcześniejsze badania wykazały różnice w stabilności preparatów w zależności od zastosowanego pojazdu, np. lepsza stabilność zawiesin kwetiapiny w Ora-Blend w porównaniu z Ora-Sweet w temperaturze 4°C i 22°C.

Furosemid, diuretyk szeroko stosowany w leczeniu pacjentów dorosłych i pediatrycznych, został zatwierdzony do leczenia stanów związanych z zatrzymywaniem płynów lub obrzękami (np. niewydolność serca, choroby nerek i wątroby), a także nadciśnienia. Jest często przygotowywany extemporaneously w leczeniu stanów sercowo-naczyniowych u pacjentów pediatrycznych, zwłaszcza noworodków. Obecnie furosemid jest dostępny na rynku w postaci iniekcji i tabletek, a w niektórych krajach również jako syrop doustny.

Furosemid jest nierozpuszczalny w wodzie, co utrudnia jego formulację jako roztworu wodnego. Do dostępnych w handlu preparatów często dodaje się etanol, aby zwiększyć jego rozpuszczalność. Niestety, dwa składniki obecne w dostępnym syropie (etanol i glikol propylenowy) mogą uszkadzać ośrodkowy układ nerwowy, szczególnie u noworodków. Aby przezwyciężyć ten problem bezpieczeństwa i rozwiązać problem braku dostępności w wielu krajach, płyn doustny furosemidu można przygotować extemporaneously przy użyciu formuły bez alkoholu. Niedawne badanie oceniające globalne problemy z lekami pediatrycznymi zidentyfikowało furosemid jako lek powszechnie niedostępny. Ponadto badanie wykazało, że furosemid był najbardziej problematycznym lekiem sercowo-naczyniowym pod względem akceptowalności, bezpieczeństwa dawkowania i wymogu modyfikacji dostępnych formulacji dla dorosłych, co może wpływać na stabilność substancji farmaceutycznej.

Stabilność furosemidu była szeroko badana. Płyn doustny można przygotować z dostępnych w handlu tabletek, czystego proszku lub przez rozcieńczenie iniekcji wodą. Ta ostatnia metoda ma jednak pewne ograniczenia, w tym nieprzyjemny smak spowodowany obecnością wodorotlenku sodu i brak środków konserwujących. Na stabilność furosemidu wpływa pH środowiska – jest niestabilny w kwaśnych mediach ze względu na hydrolizę katalizowaną kwasem w roztworach wodnych, która prowadzi do wytworzenia produktu degradacji, kwasu 4-chloro-5-sulfamoiloantranilowego. Natomiast wykazano, że furosemid jest wysoce stabilny w środowisku zasadowym.

Jakie parametry decydują o stabilności zawiesin?

W obecnym badaniu oceniono stabilność extemporaneously przygotowanych zawiesin doustnych furosemidu z rozdrobnionych tabletek przez 60 dni w czterech pojazdach: Dextrose 50%, Dextrose 70%, Ora-Sweet i Ora-Plus. Częste niedobory niektórych pojazdów w szpitalach często wymagają zastąpienia Dextrose 50% lub Dextrose 70% zamiast Ora-Sweet i Ora-Plus, gdy te dwa ostatnie są niedostępne. Zawiesiny te były przeznaczone głównie do użytku pediatrycznego, co kierowało wyborem stężenia 2 mg/mL i doborem pojazdów powszechnie stosowanych w tych warunkach. Zawiesiny były przechowywane w temperaturze 4°C w lodówce i oceniane bezpośrednio po przygotowaniu (dzień 0) oraz w dniach 7, 14, 30 i 60. Analizowano wygląd wizualny i właściwości organoleptyczne, czas redyspersji, poziomy pH, lepkość zawiesiny, wielkość cząstek, potencjał zeta i objętość sedymentacji. Dodatkowo oceniano zawartość leku, rozpuszczanie zawiesin i stabilność mikrobiologiczną.

Do przeprowadzenia badania utworzono krzywą kalibracyjną poprzez wykreślenie sześciu stężeń furosemidu w μg/mL na osi x względem odpowiednich średnich wartości absorbancji na osi y. Analiza regresji liniowej dała równanie liniowe y = 0,0738x – 0,0008. Krzywa standardowa wykazała znaczny stopień liniowości w zakresie stężeń 2-12 μg/mL z współczynnikiem korelacji (R²) wynoszącym 0,999, co wskazuje, że metoda była odpowiednia i możliwa do zastosowania do określania stężeń furosemidu w różnych próbkach.

Wyniki badania wykazały, że wszystkie zawiesiny miały charakterystyczny wygląd – Dextrose 50%, Dextrose 70% i Ora-Plus były białe, podczas gdy Ora-Sweet był bladożółty. Wszystkie zawiesiny były bezwonne. Nie zaobserwowano wykrywalnych zmian w wyglądzie lub zapachu dla żadnej z zawiesin z wyjątkiem Dextrose 70%, która do 7 dnia rozwinęła gęsty, przypominający pianę wygląd, sugerujący zmiany fizykochemiczne w formulacji.

Pomiary pH wykazały różne wzorce stabilności. Zawiesina na bazie Dextrose 50% wykazała początkowe obniżenie wartości pH z 4,57 do 4,11 po tygodniu przechowywania, a następnie znaczny wzrost do 4,67 w 14 dniu, stabilizując się około 4,68 po miesiącu. Zawiesina na bazie Dextrose 70% miała niższe pH 3,16 w dniu przygotowania, które dalej spadło do 2,93 po tygodniu, a następnie pozostało względnie stabilne (3,12 do 3,06) między 14 a 60 dniem. Zawiesina na bazie Ora-Sweet zapewniła wyższą stabilność pH w porównaniu z formulacjami na bazie Dextrose, z niewielkimi wahaniami pH w wąskim zakresie. Zawiesina na bazie Ora-Plus miała najlepszą stabilność pH w porównaniu z Ora-Sweet i wszystkimi innymi badanymi pojazdami.

Dwuczynnikowa analiza wariancji (ANOVA) została przeprowadzona w celu oceny wpływu pojazdu formulacji i czasu przechowywania na stabilność pH w okresie 60 dni. Wyniki wykazały wysoce istotny główny efekt pojazdu formulacji (p < 0,001), wskazując, że różne pojazdy wykazywały odrębne podstawowe charakterystyki pH. Zaobserwowano również istotny główny efekt czasu przechowywania (p < 0,001), sugerujący, że wartości pH zmieniały się znacząco w trakcie badania. Co ważne, interakcja między pojazdem formulacji a czasem przechowywania była również istotna (p < 0,001), ujawniając, że trendy stabilności pH różniły się w zależności od użytego pojazdu.

Analiza objętości sedymentacji wykazała, że zawiesina Dextrose 50% wykazała niewielkie podwyższenie sedymentacji w 7 dniu, które z czasem się stabilizowało. W dniu przygotowania zawiesiny na bazie Ora-Sweet i Ora-Plus nie wykazały sedymentacji, co przypisano specyficznym składnikom, odpowiednio wzmacniaczom lepkości i środkom zawieszającym. Sedymentacja była obserwowana w obu formulacjach w 7 dniu. Ora-Sweet miał bardziej spójne objętości sedymentacji, ale Ora-Plus miał najwyższe wartości bezwzględne. Ze względu na pianowy wygląd wykazywany przez zawiesinę Dextrose 70% w 7 dniu, jej objętość sedymentacji nie była mierzona później. Analiza statystyczna z wykorzystaniem testu Kruskala-Wallisa ujawniła istotne różnice między formulacjami, z wartością p wynoszącą 0,0356.

Pomiary lepkości wykazały, że wszystkie zawiesiny utrzymywały względnie stałą lepkość. Zawiesina na bazie Ora-Sweet miała najwyższą lepkość przez cały okres badania (65-70 cP), a zawiesina Dextrose 50% miała najniższą lepkość (2-5 cP). Kolejność lepkości była następująca: Ora-Sweet > Ora-Plus > Dextrose 70% > Dextrose 50%. Przeprowadzono dwuczynnikową analizę ANOVA, aby ocenić wpływ typu formulacji i czasu przechowywania na objętość sedymentacji (F). Analiza wykazała statystycznie istotne efekty zarówno dla formulacji (p < 0,0001), jak i czasu (p < 0,0001), a także wysoce istotną interakcję między tymi dwoma czynnikami (p < 0,0001).

Czy badania potwierdzają spójność i bezpieczeństwo formulacji?

Analiza wielkości cząstek wykazała progresywny wzrost w czasie, przy czym wszystkie formulacje pozostawały w mierzalnych granicach w ciągu pierwszych 30 dni. Jednak po 30 dniach zaobserwowano znaczną agregację, szczególnie w pojazdach Ora-Plus i Dextrose 70%, co skutkowało wielkościami cząstek przekraczającymi wiarygodny zakres wykrywania urządzenia Zetasizer. Dlatego pomiary wielkości cząstek nie były prowadzone po 30 dniu. Aby ocenić ogólne zmiany wielkości cząstek w czasie i między formulacjami, przeprowadzono dwuczynnikową analizę ANOVA. Analiza wykazała istotne efekty zarówno typu formulacji, jak i czasu (każdy p < 0,0001), a także istotną interakcję, wskazującą, że trendy wzrostu wielkości cząstek były zależne od formulacji.

Wszystkie zawiesiny miały ujemne wartości potencjału zeta przez cały okres badania, przy czym Dextrose 50% wykazywał najniższą ujemną wartość potencjału zeta początkowo (-4,32 mV), która z czasem stawała się bardziej ujemna, podczas gdy Dextrose 70% utrzymywał bardziej ujemne wartości w różnych punktach czasowych, sugerując lepszą stabilność i zmniejszoną tendencję do agregacji. Ora-Sweet miał bardziej spójne wartości i wyższy stopień stabilności niż zawiesiny na bazie Dextrose. Jednak w porównaniu ze wszystkimi innymi spreparowanymi zawiesinami, Ora-Plus utrzymywał najbardziej ujemne wartości, zaczynając od -34,9 mV i osiągając -35,3 mV na koniec badania (dzień 60), co sugeruje wyższe odpychanie elektrostatyczne, większą dyspersję cząstek i lepszą stabilność w porównaniu z innymi formulacjami pojazdów.

Test jednolitości zawartości wykazał, że od dnia 0 do dnia 7 wszystkie zawiesiny wykazywały akceptowalne poziomy zawartości, z wartością akceptacji dla pierwszych 10 próbek każdej zawiesiny spełniającą kryterium L1 (<15). W 14 dniu wszystkie zawiesiny pozostawały w akceptowalnym zakresie, z wyjątkiem Dextrose 50%, dla którego AV przekroczył L1. Po przetestowaniu 20 dodatkowych próbek, końcowy AV również nie spełnił kryterium akceptacji. Pogorszenie jednolitości zawartości zaobserwowano w 30 dniu, przy czym tylko Ora-Sweet i Ora-Plus przeszły test. Wynik ten wskazywał na zauważalne odchylenie w jednolitości zawartości dla zawiesin Dextrose. Wyniki te dodatkowo podkreślały znaczenie spójnej dystrybucji leku w sporządzonej zawiesinie, biorąc pod uwagę długość przechowywania. Ostatecznie, po 60 dniach tylko zawiesina Ora-Plus przeszła test, podczas gdy wszystkie inne zawiesiny wykazywały nieakceptowalne poziomy zawartości, demonstrując lepszą stabilność zawiesiny Ora-Plus przez cały okres badania.

Wszystkie cztery formulacje wykazały akceptowalne profile rozpuszczania w dniu 0, ponieważ wszystkie próbki przeszły kryteria akceptacji Stage 1 (S1) zdefiniowane przez USP. Do 7 dnia wszystkie zawiesiny pozostawały stabilne z wyjątkiem Dextrose 50%, który wymagał dodatkowego testowania stage 2 (S2). Chociaż zawiesina przeszła S2, wczesna niestabilność była oczywista. W 14 dniu wszystkie zawiesiny przeszły S1, podczas gdy Dextrose 50% wyraźnie odbiegał od oczekiwanych poziomów uwalniania w ciągu 60 min (≥80%) i nie przeszedł testów stage 3 (S3). W 30 dniu Ora-Sweet i Ora-Plus nadal przechodziły S1, a Dextrose 70% przeszedł S2. Na koniec badania (dzień 60) Dextrose 70% i Ora-Sweet wymagały dodatkowych testów (S2), ale pozostawały w ustalonych limitach, podczas gdy Ora-Plus przeszedł S1, wskazując na spójną szybkość uwalniania w okresie badania.

Dla formulacji Ora-Plus dwuczynnikowa ANOVA wykazała brak statystycznie istotnego wpływu czasu przechowywania na rozpuszczanie leku (p = 0,5677). Dodatkowo nie znaleziono istotnej zmienności wśród poszczególnych próbek (p = 0,8662), potwierdzając spójność i stabilność formulacji w ciągu 60-dniowego okresu. Wyniki te wskazują, że uwalnianie leku z pojazdu Ora-Plus pozostało stabilne i jednolite przez cały okres badania.

Żadna z próbek nie wykazała zmętnienia zarówno w medium sojowo-kazeinowym, jak i w płynnym tioglikolanie podczas inkubacji w temperaturze 35 ± 2°C w okresie badania. Aby zapewnić brak wzrostu mikrobiologicznego, przeprowadzono dodatkowe testy dla próbek wykazujących lekkie zmętnienie. Zostało to wykonane przez inkubację próbek przez 48 godzin po ich podkultywowaniu w bulionie lizogennym i agarze Sabouraud Dextrose. Te dalsze testy nie wykazały dowodów na tworzenie się kolonii, tym samym weryfikując brak zanieczyszczenia mikrobiologicznego.

Wyniki badania podkreślają znaczące różnice we właściwościach fizykochemicznych, stabilności i profilach uwalniania leku między formulacjami, które są kluczowe dla optymalizacji skuteczności terapeutycznej i akceptowalności furosemidu przez pacjentów. Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami, które podkreślają znaczenie wyboru pojazdu w utrzymaniu stabilności leku i biodostępności.

Ustalenie standardowej krzywej kalibracyjnej dla furosemidu wykazało wysoki stopień liniowości (R² = 0,999) w testowanym zakresie stężeń (2-12 μg/mL). Ta silna korelacja potwierdza wiarygodność metody spektrofotometrycznej stosowanej do ilościowego oznaczania stężeń furosemidu w sporządzonych zawiesinach. Istotna wartość p (<0,0001) dodatkowo potwierdza przydatność metody do rutynowej analizy w formulacjach farmaceutycznych.

Właściwości wizualne i organoleptyczne zawiesin były ogólnie zadowalające, wszystkie formulacje były bezwonne i wizualnie odrębne. Jednak zauważalne tworzenie się piany w zawiesinie Dextrose 70% do 7 dnia wskazywało na potencjalną niestabilność, prawdopodobnie z powodu zmian fizykochemicznych. Takie zmiany mogą negatywnie wpływać na compliance pacjenta i ogólną skuteczność terapeutyczną formulacji, potwierdzając wyniki wcześniejszych badań, które zauważyły podobne problemy ze stabilnością w formulacjach o wysokiej zawartości cukru. W przeciwieństwie do tego, stabilność wyglądu wizualnego innych zawiesin sugeruje, że mogą być bardziej odpowiednie do długotrwałego przechowywania i użytkowania przez pacjentów.

pH zawiesin znacząco wpływa na rozpuszczalność leku, stabilność i akceptowalność przez pacjentów. Zawiesina Dextrose 50% wykazała początkowy spadek pH, a następnie stabilizację, wskazując na względnie korzystne środowisko dla stabilności leku. Z kolei stale niskie pH zawiesiny Dextrose 70% budzi obawy co do jej przydatności jako pojazdu, szczególnie dla leków wymagających neutralnego pH dla optymalnej stabilności i rozpuszczalności. Ta obserwacja jest zgodna z wcześniejszymi badaniami podkreślającymi szkodliwy wpływ niskiego pH na stabilność leku. Formulacje Ora-Sweet i Ora-Plus wykazały lepszą stabilność pH, przy czym Ora-Plus wykazywał najbardziej spójne wartości pH w czasie, sugerując, że może być najbardziej odpowiednim pojazdem dla zawiesin furosemidu.

Jak wyniki badań wpływają na optymalizację terapii furosemidu?

Profile sedymentacji wskazywały, że zawiesina Dextrose 50% pozostała stabilna w czasie, podczas gdy pianowy wygląd zawiesiny Dextrose 70% utrudniał dalsze pomiary. Brak sedymentacji w formulacjach Ora-Sweet i Ora-Plus początkowo sugeruje skuteczne środki zawieszające. Wcześniejsze badania podobnie raportowały skuteczność tych środków w utrzymaniu stabilności zawiesiny. Jednak wyższe objętości sedymentacji obserwowane w Ora-Plus po 7 dniu wskazują na potencjalne wyzwania w utrzymaniu stabilności zawiesiny w czasie, potwierdzając wyniki innych badań, które podkreślają rolę lepkości w stabilności zawiesiny.

Lepkość jest krytycznym czynnikiem wpływającym na stabilność zawiesin. To odkrycie jest zgodne z wcześniejszymi badaniami, które raportowały podobne trendy lepkości wśród różnych zawiesin farmaceutycznych. Na przykład, Tanninen i in. zauważyli, że zawiesiny formulowane z syropami takimi jak Ora-Sweet zazwyczaj wykazują wyższe lepkości w porównaniu z tymi przygotowanymi z prostymi cukrami lub roztworami wodnymi. Ten efekt przypisuje się środkom zagęszczającym obecnym w Ora-Sweet.

Ważnym aspektem w wyborze pojazdu zawieszającego do extemporaneous compounding jest parametr osmolarności, szczególnie w wrażliwych populacjach, takich jak dzieci i pacjenci z wrażliwością metaboliczną. Osmolarność Dextrose 50% i Dextrose 70% jest uważana za ekstremalnie wysoką w porównaniu z osmolarnością fizjologiczną, Ora-Sweet i Ora-Plus. Doustne podawanie Dextrose 50% i Dextrose 70%, zwłaszcza u pacjentów pediatrycznych lub z zaburzeniami funkcji przewodu pokarmowego, może prowadzić do działań niepożądanych, w tym biegunki i skurczów brzucha. Te działania niepożądane mogą zmniejszyć compliance pacjenta i stwarzać dodatkowe ryzyko.

W tym badaniu Dextrose 50% i Dextrose 70% zostały uwzględnione, aby odzwierciedlić rzeczywiste scenariusze, w których preferowane pojazdy (Ora-Sweet i Ora-Plus) mogą być niedostępne z powodu niedoborów szpitalnych. Jednak te pojazdy nie są zalecane do rutynowego compoundingu. Ponadto ich wysoka zawartość cukru czyni je nieodpowiednimi dla pacjentów z cukrzycą, a farmaceuci powinni dokładnie ocenić indywidualne potrzeby pacjenta przed wyborem takich pojazdów.

Analiza wielkości cząstek ujawniła, że zawiesiny Dextrose 50% i Dextrose 70% wykazywały początkową stabilność, ale z czasem zwiększały wielkość cząstek, wskazując na agregację. W przeciwieństwie do tego, formulacja Ora-Sweet utrzymywała spójną wielkość cząstek, podczas gdy Ora-Plus wykazywał wyraźny wzrost, sugerując tendencję do sedymentacji. Te odkrycia podkreślają znaczenie wyboru pojazdu w utrzymaniu spójności wielkości cząstek, co jest kluczowe dla zapewnienia jednolitej dystrybucji leku i biodostępności. Wyniki potencjału zeta dodatkowo potwierdziły te obserwacje: Ora-Plus wykazał najbardziej ujemne wartości potencjału zeta, wskazując na lepsze odpychanie elektrostatyczne i stabilność dyspersji w porównaniu z innymi formulacjami. Ta cecha może przyczynić się do długoterminowej stabilności zawiesiny Ora-Plus, zgodnie z wcześniejszymi badaniami, które podkreślają znaczenie potencjału zeta w formulacjach zawiesin.

Oceny jednolitości zawartości ujawniły, że tylko zawiesina Ora-Plus konsekwentnie spełniała kryteria akceptacji przez 60-dniowy okres przechowywania, podkreślając wpływ wyboru formulacji na dystrybucję leku w zawiesinach. Pogorszenie jednolitości zawartości dla formulacji na bazie dekstrozy w czasie jest niepokojące, ponieważ może prowadzić do niespójnego dawkowania i wyników terapeutycznych. Ta obserwacja jest zgodna z wcześniejszymi badaniami, które raportowały podobne wyzwania w osiąganiu jednolitości zawartości w zawiesinach.

Brak zanieczyszczenia mikrobiologicznego we wszystkich formulacjach przez cały okres badania jest pozytywnym wynikiem, zapewniającym bezpieczeństwo i integralność sporządzonych zawiesin. Badania mikrobiologiczne podkreślają znaczenie utrzymania sterylności w formulacjach compounded, szczególnie dla zawiesin doustnych, które mogą być podatne na wzrost mikrobiologiczny. Ten aspekt jest kluczowy dla bezpieczeństwa pacjenta i ogólnej skuteczności leczenia, zgodnie z ustalonymi wytycznymi w compoundingu farmaceutycznym.

Profile rozpuszczania dodatkowo ilustrują implikacje wyboru pojazdu, przy czym Ora-Sweet i Ora-Plus utrzymują akceptowalne szybkości uwalniania przez cały okres badania, podczas gdy Dextrose 50% wykazywał znaczące odchylenia. To potwierdza wcześniejsze odkrycia dotyczące wpływu wyboru pojazdu na szybkości uwalniania leku. Chociaż testy rozpuszczania są głównie stosowane do stałych postaci leku, wcześniejsze badania opisywały adaptacje do zastosowania w zawiesinach doustnych. W obecnym badaniu wykorzystaliśmy protokół rozpuszczania USP dla tabletek furosemidu, aby ocenić, w jakim stopniu skład pojazdu wpływał na zachowanie uwalniania furosemidu z zawiesin doustnych. To podejście jest szczególnie informacyjne dla rzucenia dodatkowego światła na dostępność leku zależną od formulacji w czasie.

pH zawiesiny wpływa na stabilność chemiczną furosemidu, a odchylenia mogą potencjalnie przyspieszać degradację. Objętość sedymentacji bezpośrednio wpływa na jednolitość dawki, co jest kluczowe dla pacjentów pediatrycznych, którzy wymagają precyzyjnego dawkowania, aby uniknąć niepowodzenia terapeutycznego lub toksyczności. Jednolitość zawartości zapewnia spójne dostarczanie zamierzonej dawki, co stanowi podstawę skuteczności formulacji. Zachowanie rozpuszczania służy jako surogat biodostępności; zmniejszone rozpuszczanie może zagrozić ogólnoustrojowej ekspozycji na lek i odpowiedzi klinicznej. Wreszcie, stabilność mikrobiologiczna jest niezbędna dla bezpieczeństwa, szczególnie w wrażliwych populacjach, takich jak noworodki, gdzie zanieczyszczenie może prowadzić do poważnych infekcji. Te wskaźniki zbiorowo reprezentują zarówno wydajność terapeutyczną, jak i profil bezpieczeństwa sporządzonych zawiesin furosemidu.

Jakie implikacje mają wyniki badań nad stabilnością furosemidu?

Podsumowując, wyniki tego badania podkreślają znaczącą zmienność stabilności, właściwości fizykochemicznych i wydajności zawiesin furosemidu formulowanych z różnymi pojazdami. Zawiesina Ora-Plus okazała się najbardziej stabilną formulacją, wykazując lepszą stabilność pH, spójność wielkości cząstek, potencjał zeta, jednolitość zawartości i profile rozpuszczania. Wyniki te podkreślają konieczność starannego doboru substancji pomocniczych w przygotowywanych formulacjach, aby zapewnić optymalne wyniki terapeutyczne i compliance pacjentów.

Podsumowanie

Przeprowadzone badanie koncentrowało się na ocenie stabilności zawiesin furosemidu przygotowywanych w czterech różnych pojazdach: Dextrose 50%, Dextrose 70%, Ora-Sweet i Ora-Plus. Analizowano szereg parametrów przez okres 60 dni, w tym pH, lepkość, wielkość cząstek, potencjał zeta oraz stabilność mikrobiologiczną. Najlepsze wyniki uzyskano dla zawiesiny w Ora-Plus, która wykazała najwyższą stabilność pH, najbardziej ujemny potencjał zeta oraz zachowała jednolitość zawartości przez cały okres badania. Zawiesiny w Dextrose 50% i 70% okazały się najmniej stabilne, wykazując problemy z sedymentacją i agregacją cząstek. Badanie potwierdziło, że wybór odpowiedniego pojazdu ma kluczowe znaczenie dla zachowania właściwości fizykochemicznych i stabilności zawiesin furosemidu, co bezpośrednio przekłada się na skuteczność terapeutyczną i bezpieczeństwo stosowania, szczególnie u pacjentów pediatrycznych.